Tak bym chciala zeby bylo lepiej, zebym sie juz nie martwila. Tylko jak mam sobie sama z tym poradzic, no jak? Przeciez ja taka mala i bezbronna kobietka jestem a problemy takie wielkie i straszne. Niech mi ktos pomoze. Niech przytuli chociaz i lezki z policzkow zetrze i powie cos milego.... Prosze...
Mialam pisac systematycznie, tak zeby mialo to wszystko rece i nogi. Mialam wlozyc w tego bloga serce i duzo pracy zeby wygladal przyzwoicie. Mialam.... A teraz oczywiscie wszystko spadlo mi na glowe i nie mam czasu i sil juz na opisywanie tego co czuje czy tego co robie. Moze za pare dni, jak bede miala klarowna w miare sytuacje. Bo teraz to nie wiem na czym stoje, moze nawet za chwile sie przewroce i nikt nie pomoze mi wstac.
Czasem wydaje ci sie ze masz w zyciu wszystko poukladane, robisz palny na przyszlosc, dzielisz przyslowiowa skore na niedzwiedziu.... I w ciagu paru minut wszystko sie wali i nie wiesz co bedzie jutro. I nagle musisz rezygnowac z najzwyklejszych rzeczy bo nie jestes pewien tego czy za pare dni bedzisz mial co jesc albo gdzie spac. Czemu tak jest???
Ja nie wiem ....
Wlasnie sie urodzilam, no przynajmniej wirtualnie. Wiec jestem i mam nadzieje ze bede jeszcze przez czas jakis. W tej chwili nie wiem do czego bedzie sluzyl mi ow blog, ale czulam gdzies w srodku ze powinnam go zalozyc. Moze bedzie to taki zwykly pamietnik (choc nigdy pamietnikow nie pisalam), moze powiesc, moze swoistego rodzaju psychoterapia. Zobaczymy.... Wiem tez ze uplynie sporo wody w Wisle zanim blog ten bedzie wygladal przyzwoicie. Duzo wiec musze sie nauczyc ale mam nadzieje ze bedzie to nauka przyjemna i przynoszaca pozadane efekty.
Milego dnia zyczy Essoni :)